Ballkani nën Akullnaja

 Ballkani në Akullnaja dhe Pellazgët e dalur prej dhéut ose si te luftohet ndaj propagandave mashtruse te pellazgomanjakomanve ?
Shkenca është e vetmja që do na shpëtonte !

Akullnanjat në Ballkan...-15 000 deri -7000 para krishti, pas shkrirjes se Akullnajave

Kronologjia parahistorike:

Nga -10 000 deri -2000 para Krishti

Periudha -8 300 Para Krishti

Në Europë pasi terhiqen Akullnajat, shpalosen zona të mëdhaja në ultësira e lugina të vershueshme ku flora dhe fauna gjejnë një lulzim të volitshëm ku edhe banorët e kanë patur shumë më lehtë qe të furnizohëshin me ketë begati.

-7500 Para Krishti

Ngritja e ujërave bëjnë ndarjen e kontinentit të Europes nga ishulli i Britanisë së Madhe.

-7150 Para Krishti

Prej -13 000 para Krishti kur në këtë kohë Deti i Zi ishte një Liqe i madh i cili gradualishtë thahej e që ishte 100 metra nën nivelin e Mesdheut njashtu si sot që është Deti i Vdekur mirëpo kah fundi i epokes së shkrirjes së akullnajave niveli i ujit ngritet për 120 metra dhe në vitin 5650 para Krishti deti Mesdhe u zgjërua dhe kaperceu pragun e grykes së Bosforit, këshqe mbrenda dy vite liqeni u egalizua me detin Medhe.

Në Laponië, në veri të Suedisë, grupe te njerëzve gjuetar dalin në siperfaqe te ardhur nga Lindja, perendimi dhe Jugu.

-6500 para Krishti:

Në Afrikën e Veriut dhe Sahara bëhën dresimet e kafshëve shtëpiake nga banoret vêndas.

Në Milienumin e IV-të para Krishti, në Europen qendrore fillon epoka e kultures së Lepenski Vir, në te dy anët e Danubit, tek gryka e portave te hekurta, në një fshat më nja 100 njerëz në 22 shtëpi.

Në Kretë në vendin e quajtur Knosos zhvillohet një qender Neolitike.

-5 200 Para Krishti, agrikultorët e parë paraqiten në Europë dhe perhapen në drejtim të Holandes.

Ata prodhojnë një keramik karakteristike dekorative më shpulla të prera.

-4500 para Krishti në Europen lindore zhvillohet teknika e bakrit të shkrirë në kalllupe qe shkrihej nê një temperatur të lartë nga rrëshiqi.

Paraqiten sepultura të pasura, sidomos ato në Varna në Bullgari, ku ne varreza shohim detaje tjera prestigjioze.

-4500 para Krishti ketu në Varna Bullgari, paraqitet një civilizim misterioz, pra ky civilizim shtrihej brigjeve të liqenit afër Detit të Zi, afër Varnes, ku ky civilizim njohi në zhvillim të lartë, të pa parë për epoken.

Së pari gjejmi ketu qypa të mrekullueshëm, idol nga ashti e guri si dhe vegla nga bakri. Pastaj një kilometer më tej jo largë Varnës, për herë tê parë janë punuar gjesende prej ari, më te vjetrat te zbuluara deri më sot.
Keto objekte janë punuar Në mes të 4600 para krishti e 4200, në brigjet detit tê Zi, shumë kohë para Piramidave të Egjiptasëve dhe civilizimit të Mesopotamisë, Shumica e këtyre varrezave janë te pajisura me diademe të pasura nga ari dhe gjesende tjera dekorative, rruza të persosura si dhe maje të shtizave nga bakri si dhe keramika mjaftë bukur të dekoruara. Janë gjetur edhe guaca të detit, çka tregon se ka patur marrdhenje tregtare me zonat e jugut te Mesdheut.

Në regjionin e poshtëm të Danubit, shtazet pêr terhjekjen e pendes për të lavruar janë gjetur në shumë vende.

Poashtu në Rudna Glava është gjetur miniera e parë e bakri në botë.

-3800 para Krishti, fshatrat e parê të fortifikuara në Europen perendimore,

-3650 para Kriishti, në Rusi janë gjetur në varreza funerare karrocat e para tê terhequra nga kiet.

Në Milienumin e II-të ngriten monumentet megalitike te Karnakut në perendim të Francës.

-3200 para krishti në Hungari hasim karrocen e bujqëve.

-3500 Para Krishti,

Vala e parë e Indo Europianëve në Skandinavië.

-2900 Para Krishti,

Njohim Mikenen dhe Trojën.

Migracionet karriane në Qipro

Invazioni i një populli Anatolien në kretë, qe e bêjnê të njohur civilizimin Minoenë. Ishte nje popull paqêsor deh i fuqishëm.

-2800 para krishti, fillon ndertimi i Stonhengjit në Angli.

Në Greqi fillon qytetrimi Egjeenë, Kadmeenë më origjinë Fenikase që installohën në Beosië.

Perpunuar sipas "Prehistoire d'Europe" nga Dardan Leka për Rilindjen=Ilire=shqiptare=

Burimi http://www.hist-europe.fr/Prehistoire

— në Gazeta Ballkan.

Die Sprache der Albanesen oder Schkipetaren Par Josef von Xylander

Die Sprache der Albanesen oder Schkipetaren

 Par Josef von Xylander

 Nachdem nunmehr die Conjugation der regelmäßigen Verben nach Leake und Lccce dargestellt worden ist dürfte vielleicht eine Zusammenstellung nicht ungeeignet gefunden werden welche zeigen würde was sich mit zu Grundlegung der Bibelübersetzung von den Angaben der beiden Schriftsteller vereinigen und als richtig erkennen läßt allein nachdem das Ergcbniß der Bibelübersetzung theils in beigefügten Bemerkungen cheils durch die Schreibung in albanesischcr Schrift von allen denjenigen Formen welche sich in derselben gefunden haben bereits im Vorhergehenden niedergelegt worden ist so würde eine solche Zusammenstellung wenn sich dieselbe über alle Einzelnheiten verbreiten sollte mehr nur eine Wiederholung des Vorhergehenden als eine richtige Darstellung des Conjugationssystems enthalten denn eine richtige und vollständige Darstellung der Conjugation kann nur aus einer umfassendem und vollständigem Kenntniß der Sprache hervorgehen als bisher statt findet Wenn aber auch eine solche umfassende Zusammenstellung einer Seits als unthunlich andrer Seits als überflüssig erscheint so wird dennoch eine kurze Uebersicht dessen was hinsichtlich der Conjugation im Allgemeinen angegeben werden kann nicht ungeeignet gefunden werden wobei zugleich zu bemerken ist daß so weit es möglich war im Wörterbuche bei den Zeitwörtern das bestimmte Präteritum Partizip und sonstige abweichende Formen angegeben worden sind Die Conjugation des albanesischen Zeitworts zeigt die Formen des Aktivs und Passivs Zeitwörter welche blos dem Letztern folgen und die gewöhnlichen Modalverhälrniße des Indikativs Conjunctivs usw Die gewöhnlichen Seitformen des Indikativs sind Präsens Imperfekt bestimmtes Präteritum ein mit dem Hülfszeitworte gebildetes Perfekt und Plusquamperfekt ein eben solches Futur und ein bedingtesFutur welches vielleicht auch dem C onjunctiv untergeordnet werden könnte von welchem Letztern sich ein eigenes Präsens darstellt und auch Spuren einesJmperfekts zeigen Alle übrigen Formen werden durch Zusammensetzungen gebildet worüber L eake und L e cc e Angaben enthalten Die Personalpronomen werden nur vorgesetzt wenn es der besondere Nachdruck erheischt Im Singular finden mehrerlei Endungen statt doch können als die am meisten vorkommenden angegeben werden für die erste Person n s u für die zweite v r s für die dritte v r r Vom Plural können die verschiedenen Personenformcn Endsylben angegeben werden welche allenthalben statt finden nämlich für die erste Person für die zweite im Präsens v in den übrigen Seiten rs und für die dritte Person ve Der Präsens desJndikativs zeigt zwei Hauptformen Zeitwörter deren Endung in der ersten Person ein durch die Nase gesprochenes und verklingendes i n zeigen welches geschrieben wird und solche welche diese Endung nicht zeigen Erstere unterscheiden sich nach dem Vocal welcher vor dieser Endung steht und meistens a s ist wie Sx ovm ich schreibe m ich höre S r U ich hoffe die zweiten unterscheiden sich dadurch daß sie sich entweder auf einen Con sonanten wie r g S ig es und S oder auf einen Vocal meistens endigen wie n ich führe x r ich öffne ich lese rtks ich frage M ich lege Mr ich gehe usw Die zweite und dritte Person des Singulars sind meistens einander gleich und sie entstehen bei den obigen Zeitwörtern auf e indem sich diese Endung in das bestimmte v verwandelt daher Sx o 6tft v S rS kv er schreibt hört hofft Bei den übrigen bleiben diese Personen meistens der ersteiv gleich mit Ausnahme derjenigen auf s welche diesen Buchstaben in r und oft auch den Vokal verwandeln so bleibt z B x r und e in allen drei Personen dagegen entsteht M r aus Z er er tobtet aus usw Die Personen des Plurals zeigen am häufigsten ein den obigen allgemeinen Endungen der ersten und dritten Person vorgesetztes 75 demnach M und Sxjwv z L kk Sx v z e k 5lfl k k usw 4 

http://books.google.fr/books?id=RvtJAAAAcAAJ&hl=fr&hl=fr&pg=PA46&img=1&zoom=3&sig=ACfU3U0c1eUyhFi4BPyaJ1rUASgMGIOvUQ&ci=120%2C80%2C783%2C1329&edge=0

<a href="http://books.google.fr/books?id=RvtJAAAAcAAJ&dq=Von%20Xylander%20Die%20Sprache%20der%20Albanesen&hl=fr&pg=PA46&ci=120%2C80%2C783%2C1329&source=bookclip"><img src="http://books.google.fr/books?id=RvtJAAAAcAAJ&hl=fr&hl=fr&pg=PA46&img=1&zoom=3&sig=ACfU3U0c1eUyhFi4BPyaJ1rUASgMGIOvUQ&ci=120%2C80%2C783%2C1329&edge=0"/></a>

Von

I. Ritter von Xylander,

Hauptmann im K. Bayer, Ingenieur.Corp«, Ritter m. O., Mitglied der K, Schwed.
«kademie der Kriegswissenschaften ,u Stockholm, Dr, d, PH.

S p

Frankkurt am Main,

in der Andreäischen Buchhandlung.
1 S 5 S.

herkommen und Sprache der Albanesen, Arnauten, oder Schkipetaren, wie sie sich selbst nennen, — sind zweifelhaft und wenig bekannt.

Während, wie am Schlüsse diefer Schrift nachgewiesen wird, die Einen in den Albanesen, Nachkommen der, mit den Thraciern stammverwandten Jllyrier finden, die schon beim ersten Morgenstrale unserer Geschichte in jenen Gegenden erscheinen, — wollen Andere dieselben für Abkömmlinge eines erst später eingedrungenen, oder eines tatarischen Stammes erkennen, und wieder Andere halten sie nur für Nachkömmlinge der Ueberreste von Heeren, welche sich erst vor sieben- oder achthundert Jahren, in die dortigen Gebirge geflüchtet habe« sollen, und erklären ihre Sprache fiir ein unförmliches Gemisch von Griechischem, Lateinischem und den neuern romanischen Sprachen.

Ein begründetes Feststellen der Abstammung dieses Volkes oder seiner Sprache, würde aber nicht Nur beb tragen, die im Ganzen dunkle Geschichte jener Gegen? den, sondern vielleicht auch Manches in unserer ältesten Geschichte überhaupt, so wie auch im großen Baue unserer neuern Sprachkunde — zu erhellen, und indem sich dadurch ein mehrseitiges, geschichtliches und wissenschaftliches Interesse an die Lösung dieser Frage, und insbesondere an die Kenntniß der albanesischen Sprache knüpft, hat die neueste Zeit, diesem Interesse auch ein unmittelbar praktisches Bevürfniß zur Seite gestellt.

Die Schkipetaren bewohnen nämlich nicht blos die Gegend im Nordwesten Griechenlands, welche insbesondere Albanien genannt wird, und dieselben finden sich nicht nur, theils als Miethtruppen, im Orient überhaupt, theils als Bewohner des türkischen Reiches, bis Constantinopel hin, und in Svrmien, Calabrien und Sicilien, in Colonien zerstreut, sondern dieselben bilden auch einen nicht unbeträchtlichen Theil der Bevölkerung des nunmehrigen Königreichs Griechenland *).

Nach Leake's Re8esrcKei in Qreece, bewohnten sie außer den an Alban«» gränzenden Gegenden, auch die meisten Ortschaften in Böotien, Attika und ArgoliS und waren im

Dort ist es, wo unsere Landsleute, welche sich in jenen Gegenden niederlassen, mit Albanesen in Berührung kommen, und wodurch das Bedürfniß entsteht, auch die Sprache dieses Theils der Bevölkerung des neuen Reiches kennen zu lernen, selbst dann, wenn, wie behauptet wird, die Männer des in Griechenland lebenden Theils dieses Volkes, neben ihrer Muttersprache, meistens auch das Griechische verstehen sollten.

Nun sind aber die Hülfsmittel zur Erlernung dieser Sprache bisher nicht nur im Ganzen äußerst gering, sondern überdieses sino dieselben für das Publikum im Allgemeinen, als unzugänglich zu betrachten, wie sich im Nachfolgenden zeigen wird.

Von ältern Schriften sind nämlich bekannt:

Im Jahre 1635 erschien zu Rom, von dem Missionär P. Franziskus Blanchus oder Bianchi, ein sehr dürftiges lateinisch - albanesisches Wörterbuch, unter dem Titel: Oicri«n»rium latiuo-epirotioum.

Vom Jahre 1664 kennt man einen zu Rom von P. Peter Buda da Pietra Bianca ins Albanesische übersetzten Catechismus, und vom Jahr 1686, den italienisch

vollen Besitze zweier Distrikte im gebirgigen Theile von MS und Laconien. wovon der erste« Lalla, der Andere Bardusia genannt wird. Auch auf Hydra fand eine Niederlassung statt, deren Spuren sich aber bereits verloren haben.

albanesischen Ouneus pro^Ketarum des Erzbischofs von Scopi, Peter Bogdan.

Im Jahre 1716 erschienen zu Rom die 05serva«ovi »«IIa linAua alda»e8e des P. Franz Maria da Lecce, eine Zusammenstellung der Formenlehre enthaltend.

Endlich erschien zu Venedig 1770, von Theodor Kawallioti, ein neugriechisch-, (mazedono-) wallachisches und albanesisches Wortregister von ungefähr 1200 Wörtern, und fast gleichzeitig erschienen zu Moschopolis, des Priester Daniel, neugriechisch-!, albanisch-, wallachisch-, bulgarische Sprachübungen, unter dem Titel: Z.xAxöv

Fast alle diese Schriften gehören zu den Seltenheiten, so zwar, daß z. B. Professor Thunmann, seiner Zeit, dieselben in der hierin sonst so vollständigen Bibliothek zu Göttingen, nicht vorfand, und sich dieselben, so viel mir bekannt ist, auch gegenwärtig in mehrern großen Bibliotheken Deutschlands nicht vorfinden, und wir würden hinsichtlich dieser ültern Schriften ganz arm sein, wenn nicht glücklicher Weise Thun mann, ein Exemplar der «g«roMtgt'a des Kawallioti, von einem Wallachen zum Geschenk erhalten, und das Wörterverzeichniß in seinen "Untersuchungen über die Geschichte der östlichen europäischen Völker" hätte abdrucken lassen und wenn nicht I. S. Vater, in seinen „Vergleichungstafeln der europäischen Stammsprachen" (Halle 1822) die Osservs^ioni des Lecce, von Seite 135 bis 182 mitgetheilt hätte.

In neuerer Zeit haben in ihren Werken über Griechenland und Albanien, Notizen über die Sprache und Wörtersammlungen mitgetheilt:

Pouqueville, in seinem Werke: Vo^sge dans I» Lrece, ?sr!s 182«, dessen Wörtersammlung sich auf ungefähr 400 Wörter erstreckt, und dessen beigefügte, wenige grammatikalische Bemerkungen ohne Werth sind.

Hobhouse, in dem Werke: 5«urnev ckrouSk Albaum eto. I^onäon i8i3, welcher einen Auszug der 0sserv»2ioui des Lecce aufnahm.

Endlich Leake, welcher sich während eines Jahrzehnts in Geschäften seiner Regierung in jenen Gegenden aufhielt, und in seinen KeseareKes in Lreeoe, I^ooäo» 1814, Notizen über die Grammatik und ein Wörtewerzeichniß mittheilte, welches die ftühern an Vollständigkeit und Gründlichkeit übertrifft; auch ließ er die Sprachübungen des P. Daniel mit beigefügter englischer Uebersetzung in seinem Werke abdrucken *).

Erscheinen unter diesen hier angeführten Schriften, die Erster« und ältern, ihrer Seltenheit wegen, im Allgemeinen für unzugänglich, so ist dasjenige, was die

*1 In dem neugriechische» Dolmetscher von Schmidt (Leipzig 1822) finden sich auch einige hundert albanesische Wörter. Letztern und Neuern, über das Albanesische mittheilen, nicht minder dadurch unzugänglich, daß sich Dasselbe nur nebenbei in Werken befindet, welche sich über andere Gegenstände Verbreiten, und eben deswegen auch sehr theuer sind, wie z. B. Leake's Werk allein 20 Thaler kostet, so zwar, daß die Frage — ob in Europa ein Buch eristire, in welchem man sich über die albanesische Sprache genügend unterrichten, und dessen sich etwa der in jene Gegenden Reifende bedienen könne, gerade zu mit Nein beantwortet werden kann.

Daher, eben sowohl das geschichtliche und wissenschaftliche Interesse, als das neuere praktische Bedürfniß in's Auge fassend, habe ich mich entschlossen, von den bisherigen Hülfsmitteln eine Zusammenstellung zu liefern, um damit, nicht nur überhaupt Denjenigen zu dienen, welche einen Blick auf diese Sprache werfen wollen, sondern auch, um unfern Landsleuten in Griechenland, bei Erlernung der Sprache zu nützen und ferner, in dieser Zusammenstellung zu zeigen, wie viel oder wenig wir von dieser Sprache wissen, und dadurch Veranlassung und Mittel an die Hand zu geben, das Fehlende zu ergänzen, das Irrige zu verbessern und uns überhaupt in den Stand zu setzen, diese auf jeden Fall interessante Sprache, näher und völlig kennen zu lernen. Und im Vorhaben einer Herausgabe dieser Zusammenstellung bin ich besonders auch dadurch bestärkt worden, weil sich mir in der Arbeit des sonst so unterrichteten und mit Gründlichkeit forschenden Leake, lebhaft dargestellt hat, wie Verselbe mit weniger Mühe, Vollständigeres und Erschöpfendes hätte liefern können, wenn er z. B. nur die 0sservs««nl des Lecce in Händen gehabt hätte, — und findet diese Schrift gehörige Verbreitung, so wird dadurch Aehnlichem vorgebeugt werden.

Durch einen günstigen Zufall, bin ich aber in den Stand gesetzt worden, auch etwas mehr zu liefern, als eine bloße Zusammenstellung der bisherigen Hülfsmittel, indem ich hier, ein Exemplar des in's Albanesische übersetzten Neuen-Testaments fand, welches unter Aufsicht des Erzbifchofs, im Jahre 1827 zu Korfu gedruckt worden ist.

Das Buch besteht aus einer nebeneinander befindlichen, neugriechischen und albanesischen Übersetzung, und der doppelte Titel desselben lautet:

Ä xutvH ^aö^xy r«v xat ZavH^os z^«?

^//zHwrros, rovr^?« Iy«lx?>H x«! ^Ä/?m>Hnxi/.

^o^z«t «> rvTroz'ßaz?/« r^L 6t0lx?/<7e^s. 1827.

Durch diese Bibelübersetzung (nach dem Berichte der Bibelgesellschaft zu London war im Jahre 1827 auch bereits das alte Testament in der Uebersetzung vollendet), von der bereits der gelehrte Recensent der neuen rumänischen Wörterbücher, in den Jahrbüchern der Literatur (46. Band, 1829) Nachricht gab, und die Hoffnung äußerte, daß sich nun die Hungerjahre dieses Faches in erfreulichen Ueberfluß verwandeln würden, was aber bis jetzt leider nicht in Erfüllung gegangen ist, — durch diese Uebersetzung endet für die albanesische Sprache, die Zeit der Zweifel und Unsicherheit, sie wird dadurch auch für die übrige Welt eine sichere Basis gewinnen und ich bin dadurch in den Stand gesetzt worden, nicht nur Das, was sich in den bisherigen Hülfsmitteln vorfand, zu prüfen, und Manches zu berichtigen, sondern auch genügende Sprachproben, und der Wörtersammlung einen größern Umfang zu geben, und überhaupt, wenn auch nicht Vollendetes und Erschöpfendes, doch immerhin Begründeteres zu liefern, als bisher von dieser Sprache bekannt war.

Demnach enthält die vorliegende Schrift, zuerst eine albanesische Grammatik nach Lecce, Leake und der Bibelübersetzung, mit Sprachproben aus der Letztern u. s. w., bei deren Bearbeitung ich von der Ansicht ausgegangen bin, daß es geeigneter sei, das Ergebniß, welches ich aus der Bibelübersetzung zu ziehen im Stande war (ohne in ein zu viel Zeit raubendes und meine Sprachkenntnisse übersteigendes, tieferes Studium derselben einzugehen) nur neben die Angaben von Lecce und Leake zu stellen, als Dasjenige, was

=Qytetrimi i vjetër Europian i Vinçes=

Akullnanjat në Ballkan...
-15 000 deri -8000 para krishti, pas shkrirjes se Akullnajave fillojne te vijne migracionet e para nga Lindja dhe Veriu, siper Danubit...

 Popujt Azianikë:

Aziatikët ndahën në dy degë mjerishtë që nuk e dijmi se gjuhët e tyre a ishin të njejtes familje apo jo.
Popujt e veriut të Azisë janë stergjyshêrit e popujve tê gjuhës eusakaro-kaukaziane, nga rrjedhin gjuhët Baske, Gjeorgiane dhe Qerkeze.

Ndërsa popujt Aziatikë të jugut; Pellazgët që flisnin këtë gjuhê të ketij populli që tani ka humbur, ku ishin të shperndarë në kohën e Neolitit deri në Lindjen e Afërme, si dhe në Europë duke sjellur me vete tekniken e Agrikultures, të blegtorisë deh keramikës.

Qytetrimet Aziatike ishin në ngritje të madhe të zhvillimit ku Pellazgët e Kretës dhe t'Anatolisë kishin shpikur një shkrim mirëpo u zhduken nga invadimet Pontike.

Natufianët:

Natufianët janë stergjyshërit e të gjithë popujve aziatikë qê u shfaqen në Neolitikë. E kanë vijuar një evolucion të gjatë në këto vende që nga Paleolitiki.

Pishtarin e ketij civilizimi e merr një fis nga veriu, Myrejbetienët, qëkrijuan agrikulturen e parë.
Mirëpo dal nga dale këtë civilizim e zëvendëson populli Natufian.

Myrejbetienët;

Asianiket Myrebejtienê janê njê degë e Natufianëve.

Mlekët:

Civilizimi më i vjetër i njohur deri më sot tek popujt e Mlekëve është civilizimi i Zarzienëve, -10 000 para krishti, pastaj Mlekasët ndahen në dy degë; njëra në jug të liqenit të Vanit(Armani) dhe tjetra degë në jug të liqenit Urmia.

Rreth -6700 para krishti njihen kultivatoret e dhive dhe te deleve, nga Hati edhe këta Myrejbetienë.

Në Miliennumin e II-të para Krishti, nën influencen e Sumerëve, Elamitêt që ishin edhe keta popull Mlekas perendimor, çpikin një sistem tê shkrimit dhe që e perhapin deri në Iranin perendimor. Për t'iu ikur sulmeve indo europiane Ariane dhe Indus, disa fise leshuan vendin e quajtur Kopet Dagh dhe shojnë në Afganistanë.

Kah fundi i Milenumit të II-të Indo Europianët Arianë dhe Indus e pushtojnë Iranin dhe Afganistanin ku dhe sjellin bronxin.

Triaaletienët Hatis:

Asianikêt Hatti janë një degë e trialetienëve, proto Kaukazianëve, te cilët rreth -7200 deri -7000 para krishti perhapin kulturen e grurit dhe të tërrshërës, fillojnë të ndertojnê shtepi katrore kah lindja dhe perparojnë kah lindja në Anatolinë qëndrore, ku pastaj rreth b-5000 apo deri -4500 para krishti azianikët Pellazgë të Kan Hasanit II si dhe të Bejkesultanit do ta pushtojnë Anatolinë jugore, duke i shtyer Trialetienët Hattis kah veriu. Më vonë kur Indo Europianët nezitë formojnë një perandori nê Anatolinë qëndrore, marrin emrin Hittitë, nê pekujtim të popullit të mundur tê këtij vendi, Hatis.

Seskelët:

Seskelët ishin më siguri një degë e azianikëve trialetienë, të ardhur nga Haçilari i Anatolisë për tu vëndosur në Greqi. Seskelienët mundën rreth vitit -4400 para krishti nga Pellazgët ku i kemi gjetur shenjat e fshatrave të tyre të djegura. Një pjesë e Seskilienëve instalohët në Italinë jugore rreth vitit -3800 deri -3200 para krishti të cilët më vonë edhe këtu pushtohën nga Pellazgët Diminienë të ardhur nga Greqia.

Amukianët:

Pellazgët Amukianë rrjedhin nga Myrebetienët perendimor, të cilët rreth -4500 deri -4100 para Krishti pellazgët Amukianët bien nën sundimin e Halafienëve dhe pastaj të Sumerianëve të El Eubeid perveq të atyre qe shkuan dhe u perzien më Semitët e Izraelit, për të formuar civilizimin ghashulianë të qypave të zinjë të ilustruar.

Ky qytetrim do të shkatrrrohet pastaj nga Semitët barinjë Kananeenë të ardhur nga shkretira e Arabisë dhe i tërë regjioni u gjëndê nê nomadizëm.

Pellazgët Diminianë:

Azianikë të ardhur nga Kan Hasan dhe Bejçesultan në Anatolinë e jugut, rreth 4400 para krishti, dhe vëndosen në Greqi.

Invadimi i Italisë së jugut, kultura e Serra Alto me qypa spirale, dhe pastaj Indo Europianët nga veriu i Greqisë e shkatrrojnë këtë civilizim.

Kardiatët;

Kardiotët, që bënin qypa më vija të pjerrta, janë një degë e ndarë nga proto Seskelienët, të cilët e formuan kulturen e Mogulicës në veri të Greqisë, në Shqipëri dhe Serbinë aktuale.

Pasi që ia arriten të bëhën edhe lundrues, kulturen e tyre e hasim në Mesdheun meridional sipas kultures së qypave kardiale, me vija të pjerrta rreth -5100 para krishti ku i gjejmi edhe në jug tê Italisë rreth 4900 para krishti.
Njihet tek këta popuj kultura e Guadonës, pasi që bënin shtëpiza të rrumbullakta tani i bënin katrore. nga druri dhe llaçi mê bykë.

Pas një kohe ndahen ne disa rrema;

Adriatët-Dinarikët, Tirrenianët dhe Franko-Iberikët.

Starçevienët:para Vinçiane...(këta terma janë shkencorë ngase aty nä ato vende te kështuquajtura Starçevo dhe Vinça janê gjetur gjurmë te vendbanimeve te hershme)

Starçevienët, mori emrin kjo kultur nga një vendbanim i lashtë afer Novi Sadit, janë dega e siperme e Seskelëve, si ata tê ardhur nga Anatolia që jetonin në shtëpia katrore nga llaçi. Kur këta vendosen në Europë rreth 6000 deri -5000 para krishti, duket se i kishin asimiluar popujt e vjetër vendas; popujt e Lepenski Vir të cilët adhuronin perendinë në form të peshkut.

Te gjitha këto kultura shkatrrohën me invadimin e Pellazgëve rreth -4400 para krishti.

Kardio Adriatët:

Adriatët janë një degë e kardienëve të cilët rreth 4000 para krishti një pjes e ktyre Adriatëve të shtyr nga Pellazgët lengilienë dhe rubaneve( kultures se qypave me pshtjella) Adriatët pushtojnë Italinë e veriut ku pastaj keta shtyhen në lindje nga populli Lagozza, të ardhur nga Franca rreth 3200 deri 2500 para krishti. Më vonë keta popuj bien nën sundimin e Indo Europianëve proto latinëve të Remedellos dhe të Rinaldonës, fise Ballkanike të Vuçedolit.

Kronologjia parahistorike:

Nga -10 000 deri -2000 para Krishti

Periudha -8 300 Para Krishti

Në Europë pasi terhiqen Akullnajat, shpalosen zona të mëdhaja në ultësira e lugina të vershueshme ku flora dhe fauna gjejnë një lulzim të volitshëm ku edhe banorët e kanë patur shumë më lehtë qe të furnizohëshin me ketë begati.

-7500 Para Krishti

Ngritja e ujërave bëjnë ndarjen e kontinentit të Europes nga ishulli i Britanisë së Madhe.

-7150 Para Krishti

Prej -13 000 para Krishti kur në këtë kohë Deti i Zi ishte një Liqe i madh i cili gradualishtë thahej e që ishte 100 metra nën nivelin e Mesdheut njashtu si sot që është Deti i Vdekur mirëpo kah fundi i epokes së shkrirjes së akullnajave niveli i ujit ngritet për 120 metra dhe në vitin 5650 para Krishti deti Mesdhe u zgjërua dhe kaperceu pragun e grykes së Bosforit, këshqe mbrenda dy vite liqeni u egalizua me detin Medhe.

Në Laponië, në veri të Suedisë, grupe te njerëzve gjuetar dalin në siperfaqe te ardhur nga Lindja, perendimi dhe Jugu.

-6500 para Krishti:

Në Afrikën e Veriut dhe Sahara bëhën dresimet e kafshëve shtëpiake nga banoret vêndas.

Në Milienumin e IV-të para Krishti, në Europen qendrore fillon epoka e kultures së Lepenski Vir, në te dy anët e Danubit, tek gryka e portave te hekurta, në një fshat më nja 100 njerëz në 22 shtëpi.

Në Kretë në vendin e quajtur Knosos zhvillohet një qender Neolitike.

-5 200 Para Krishti, agrikultorët e parë paraqiten në Europë dhe perhapen në drejtim të Holandes.

Ata prodhojnë një keramik karakteristike dekorative më shpulla të prera.

-4500 para Krishti në Europen lindore zhvillohet teknika e bakrit të shkrirë në kalllupe qe shkrihej nê një temperatur të lartë nga rrëshiqi.

Paraqiten sepultura të pasura, sidomos ato në Varna në Bullgari, ku ne varreza shohim detaje tjera prestigjioze.

-4500 para Krishti ketu në Varna Bullgari, paraqitet një civilizim misterioz, pra ky civilizim shtrihej brigjeve të liqenit afër Detit të Zi, afër Varnes, ku ky civilizim njohi në zhvillim të lartë, të pa parë për epoken.

Së pari gjejmi ketu qypa të mrekullueshëm, idol nga ashti e guri si dhe vegla nga bakri. Pastaj një kilometer më tej jo largë Varnës, për herë tê parë janë punuar gjesende prej ari, më te vjetrat te zbuluara deri më sot.

Keto objekte janë punuar Në mes të 4600 para krishti e 4200, në brigjet detit tê Zi, shumë kohë para Piramidave të Egjiptasëve dhe civilizimit të Mesopotamisë,Shumica e ktyre varrezave janê te paisura mê diademe tê pasuar nga ari dhe gjesende tjera dekorative, rruza të persosura si dhe maje të shtizave nga bakri si dhe keramika mjaftë bukur tê dekoruara. Janêë gjetur edhe guaca tê detit, çka tregonse ka patur marrdhenje tregtare me onat e jugut te Mesdheut.

Në regjionin e poshtëm të Danubit, shtazet pêr terhjekjen e pendes për të lavruar janë gjetur në shumë vende.

Poashtu në Rudna Glava është gjetur miniera e parë e bakri në botë.

-3800 para Krishti, fshatrat e parê të fortifikuara në Europen perendimore,

-3650 para Kriishti, në Rusi janë gjetur në varreza funerare karrocat e para tê terhequra nga kiet.

Në Milienumin e II-të ngriten monumentet megalitike te Karnakut në perendim të Francës.

-3200 para krishti në Hungari hasim karrocen e bujqëve.

-3500 Para Krishti,

Vala e parë e Indo Europianëve në Skandinavië.

-2900 Para Krishti,

Njohim Mikenen dhe Trojën.

Migracionet karriane në Qipro

Invazioni i një populli Anatolien në kretë, qe e bêjnê të njohur civilizimin Minoenë. Ishte nje popull paqêsor deh i fuqishëm.

-2800 para krishti, fillon ndertimi i Stonhengjit në Angli.

Në Greqi fillon qytetrimi Egjeenë, Kadmeenë më origjinë Fenikase që installohën në Beosië.

Perpunuar sipas "Prehistoire d'Europe" nga Dardan Leka për Rilindjen=Ilire=shqiptare=

Burimi http://www.hist-europe.fr/Prehistoire

==========================================

Qytetrimi i vjetër  Europian i Vinçes Nga: PhilipCoppens: Europa e vjetër

Burimi: http://www.philipcoppens.com/

Para qytetrimit Sumerë, qytetrimit të Kretës apo Maltës, ishte "Europa e vjetër", apo kultura e Vinçes, një harresë mbi të gjitha se sa një zhdukje e civilizimit që është origjina e vertetë e shumicës së civilizimeve tona te lashta.

Para qytetrimit Sumerë, qytetrimit të Kretës apo Maltës, ishte "Evropa e vjetër", apo kultura e Vinçes, një harresë mbi të gjitha se sa një zhdukje e civilizimit që është origjina e vertetë e shumicës së civilizimeve tona te lashta.

Ka civilizime të humbura dhe civilizime të harruara.

Që nga 6 mivjeçari deri tek mijëvjeçari 3-të para krishti, qytetrimi i ashtu-quajtur "kultura e Vinçës" që shtrihët disa kilometra përgjatë Danubit, në vendin që është tani Serbia, Rumania, Bullgaria dhe Republika e Maqedonisë që lanë gjurmë kudo në Ballkan, si dhe pjesë e tjera të Evropës Qendrore dhe Azinë e Vogël, dhe madje edhe në Evropën Perëndimore.

Pak, ose fare nuk kanë dëgjuar deri sot për këtë kulturë, por kanë par disa objekte të kësaj kulture. Për disa, keto janë të ngjajshme më statujat famëkeqe te gjetura në Sumeri, Mezopotami, ku autorë të tillë si Zecharia Sitchin kanë etiketuar si statuja "të huaja", jashtëtoksore, duke parë se forma e këtyre krijesave të çuditshme nuk mund të konsiderohen si rrjedh tipike e njeriut.

Pra, pse është fshehur apo janë parë vetëm nga pakë studiues keto statueja ?

Personi më përgjegjës për izolimin e kulturës Vinçes ishte autoriteti i të madhit Vere Gordon Childe (1892-1957). Ai ishte një sintetizues i gjetjeve të ndryshme arkeologjike dhe u përpoq për të krijuar një kornizë që përfshin çdo gjë për të krijuar një grup si "Revolucioni neolitikut" dhe "Revolucioni urban". Në përmbledhje të tij, ai e pa kulturën Vinçes si një pajisje kulturore i ndikuar më forcat më te "civilizuara".

Pra nga pozicioni i tij dogmatik dhe me ndikime të ndryshme, kultura e Vinçës ka marrë pak vëmendje nga studiuesit. Fillimisht, interes në shenjat e gjetura në qeramikë ka gjeneruar interes në disa qarqe akademike, por të vyshkura tani prej udhzimeve nga Childes.

Interesi u rigjallë në vitet 1960 (pas vdekjes së Childe), kryesisht për shkak të një zbulim të ri të bërë në 1961 nga Dr N. Vlassa, gjatë gërmimit në rrnojat e Transilvanisë në tartarië, pjesë e kulturës Vinçës. Në mesin e sendeve të ndryshme gjetën edhe tre pllaka argjilore, të cilat ai i ka analizuar me metodën e radiokarbonit, qe ishte metoda më e re për analizimin e vjetërsisë. keto pllaka nga argjila u kthyen me keto rezultate; janë të vjetra 4000 vite para Krishtit ! Mirëpo filloi kritika mënjëherë; Kritikët e metodologjisë së re për të argumentuar këtë vjetersi më anen e Radiokarbonit ata thanë se ky rezultat është i gabuar !

Si mund të jetë ky shkrim aqë i vjetër?

Tradicionalisht, vendëbanimi sumerianë në Uruk ishte e datuar për 3500-3200 para Krishtit, kurse Zbulimi i Dr. Vlashes ishte fillimisht një konfirmim më tej se "kultura e Vinçes" kishte ngjashmëri të fortë me kulturen Sumere. Të gjithë ranë dakord se Sumerët kishin ndikuar në kulturën e Vinçes (dhe vendin e quajtur Tartari), e cila është caktuar një datë e perafert rreth 2900-2600 para krishti, sipas kesaj metodologjiie tradicionale krahasuese, e cila mbështet në logjikën e arkeologëve, në vend se t'iu zbatoheshin provave të forta shkencore).

Por, nëse rezultatet e karbonit do ishin të saktëta pêr këtë zbulim në Tartari qe datojnë 4000 vite para krishtit, që do të thoshte se kultura e Vinçes ishte më e vjetër se Sumere ose Sumerët ishin të paktën një Mijëvjeçar më shumë se arkeologët e kishin marrë më parë këtë datim si më të vjetrin në botë.

Gjithsesi, në këtë rast, ose arkeologjia do të jetë në një gjendje të druajtje të plotë dhe se arkeologët të gjitha ose një pjesë e tyre do të jen në drejtime të gabuara deri me tani. Këtu; Kjo ishte Arsyeja pse Radiokarboni u sulmua, në vend që thjesht te shqyrtoheshin idetë e gabuara.

Nuk ka asnjë debat në lidhje me të: objektet e kulturës së Vinçës dhe të Sumerëve janë shumë të ngjajshme. Dhe kjo nuk është vetëm duke u nisur nga qeramika dhe objekte tjera: ata ndajnë një shkrim që duket shumë i ngjashëm. Në fakt, pak interes është shfaqur për kulturën e Vinçes para 1960-tes, e tera sillej rreth ketij mbishkrimi. Zbulimi i Vlashes dukej vetëm se konfirmonte këtë përfundim, ai gjithashtu një herë tha se shkrimi i gjetur ka qenë i ndikuar nga Lindja e Mesme.

Te gjithë pra, përfshirë edhe Sinclair Hood dhe Adam Falkenstein, ranë dakord që të dy shkrimet janë të lidhura mes tyre, mirëpo Hood pa një lidhje tjetër, me të Kretës.

Së fundi, dijetari hungarez Janosh Makkay tha se "origjina e piktogrameve të Tartarisë janë më origjinë Mesopotamiane dhe nuk ka dyshim."

Por kur kultura e Vinçes paraprihet papritur nga kultura Sumere, kjo tezë nuk mund të ruhet, sepse e gjithë korniza arkeologjike do të prishej, të vendosura kryesisht nga Çajld dhe kolegët e tij.

Kështu që tani që të dy mbishkrimet e Tartarisë studiohen si të pavarur nga ato Sumere.

Sigurisht, ne duhet të pyesim veten nëse kjo është vetëm një përpjekje tjetër për të ruajtur reputacionin dhe në qoftë se në dekadat e ardhshme, pozita në fund do të kthehet, që do të thotë se kultura e Vinçes është me të vërtetë origjina e civilizimit Sumerian, nje sugjerim i tillë do ishte teper i shpejtë për momentin.

Edhe njëhere te pyesim veten: Cila është kultura e Vinçës?

Në vitin 1908, ketu në këtë fshat të vogël buz Danubit më emrin Vinça, që gjinet 14 kilometra nga Beogradi, u zbuluan vendbanime më të rëndësishme prehistorike të neolitikut në Evropë. Zbulimi u bë nga një ekip i kryesuar nga Z. Miloje Vasiç, i cili dilte nga shkolla e parë e arkeologëve në Serbi.

Vinça është gërmuar në mes të 1918 dhe 1934 dhe është shpallur si një qytetërim në vet: një qytetërim iharruar, ku Marija Gimbutas e quajti më vonë "Evropa e vjetër".

Që në fillim të mijëvjeçarit të 6 para krishtit, tre milenar para dinastisë Egjiptiane, kultura e Vinçës ishte tashmë një qytetërim autentik.

Po, pra ishte një qytetërim i përbërë nga shtëpi, qytet tipik me shtepi komplekse me dhoma arkitektonike, ndërtuar prej druri që ishin mbuluar në baltë. keto shtëpi përgjatë rrugëve, e bëjnë qytetrimin parë të Vinçes në Evropë, por edhe më i vjetër se sa qytetet e Mesopotamisë dhe Egjiptit. Dhe qyteti i Vinçes në vetvete ishte një nga disa qytete, me të tjerët si Potporanj, Selevaçi, dhe Ploçnik Predionica etj...

Maria Gimbutas arriti në përfundimin se "në mijëvjeçarin e katert dhe fillimi i pestë, në Evropën Qendrore dhe Lindore, evropianët e Vjetër kishin qytete me dendësi popullsie të lartë, kishin banesa e tempuj shumë-katëshe , kishin një shkrim të shenjtë, shtëpitë e medhaja me katër apo pesë dhoma te mveshura mê poçari profesionale si objekte prej bakrit dhe arit, artizanët prodhonin një sërë të produkteve të sofistikuara. Një rrjet e rrugëve tregtare kishte ekzistuar që artikujt e prodhura si qelqi i vullkanit, obsideni mermeri, bakri, kripa, që qarkullonin permes kesaj rrugës më qindra kilometra të gjatë. "

Gjithçka mbi "Evropen e vjetër" është në fakt më shumë se në çdo vend tjetër si edhe në Lindjen e Mesme.

Ti kthehemi shkrimit te tyre.

Gimbutas kishte një të shkojnë në duke u përpjekur për të përkthyer dhe ai e quajti "gjuha e perëndeshë." Ajo e bazon punën e saj në atë të Shan Winn, i cili përfundoi katalogun më të madh të shenjave të Vinçës deri më sot. Kjo zvogëlon numrin e shenjave në 210, duke treguar se shumica e shenjave janë të përbërë nga vija e drejtë dhe janë të drejtë në formë. Vetëm një pakicë kishte linja të lakuara, te cilat ndoshta ishin shenuar për shkak të vështirësisë së kurbës së skulpturës në sipërfaqe nga balta. Në një përmbledhje të fundit, ajo arriti në përfundimin se të gjitha shenjat e Vinçës që u gjetën janë të bazuara në pesë shenjat kryesore:

- Një vijë të drejtë;
- Dy linja që ndërpriten në qendër;
- Dy linjat që ndërpriten në një fund;
- Një pikë;
- Një linjë e lakuar.

Winn, megjithatë, nuk ka përfshirë këtë shkrim, pasi edhe shembujt më komplekse nuk ishin tekste, dhe është emërtuar kështu më emrin si; "para-shkrim", edhe pse më vonë, thotë Gimbutas, ishte me të vërtetë "një shkrim". Megjithatë, të gjithë janë dakord se teksti i shkruar ishte shumë i shkurtër në gjatësi me një histori apo një llogari të një ngjarje historike.

Çfarë do thotë kjo ?

Në Sumer, zhvillimi i shkrimit mbështetët mbi faktorët ekonomikë, të cilat kërkonin "mbajtjen llogarive". Për kulturën e Vinçës, origjina e shenjave të tilla te gjetura deri më sot tregojnë njohuri rreth rrjedhimit te konsideratatave fetare dhe jo praktike. Me pak fjalë, vija të gjata te ktyre shenjave tregon se behej fjalë për ndonjë lloj formule magjike.

Kultura e Vinçes na mëson se,  këtu ishin te njohura edhe mineralet. Mendohej deri vonë se minieralet ishin të njohura, jo të para-4000 vite para krishti, edhe pse në vitet e fundit, shembuj tjerë kanë treguar se ishin të njohura edhe para 7000 vjete, keto u zbuluan në minieren e bakrit në Rudna Glava, 140 km në lindje të Beogradit, është të paktën 7000 vjet dhe kishte puset vertikale, të thella deri njëzet metra dhe në kohën e zbulimit të kesaj miniere ishte përsëri shumë e diskutueshme kjo egzistenc e miniere aqë të vjetër.

Një dritë e re ka lindur së fundi në "Europen e vjetër", në nëntor 2007, kur u njoftua se gërmimet në një vendbanim të lashtë në jug të Serbisë kishte zbuluar praninë e një furre të përdorura për shkrirjen e metaleve. Furrë e kishte mjete në atë: një daltë dhe çekan bakrit me dy koka dhe sëpatë. Më e rëndësishmja, disa objekte metalike të cilat janë bërë këtu, u gjetën në vend.

Gërmimet kanë zbuluar edhe një seri e statujave. Arkeologu Julka Kuzmanoviç-Cvetkoviq theksoi se "sipas figurines kemi gjetur, gra të reja u veshur bukur, si vajzat e sotme në krye të shkurtër dhe funde mini, dhe të veshur rrathë rreth armët e tyre. "

Fis që kanë jetuar në mes të anonim 5400 dhe 4700 para erës sonë në vendin e 120-hektarësh në atë që është tani e di Plocnik tregti, artizanale, artit dhe metalurgjisë. Gërmimet gjithashtu siguroi një kuptim më të mirë të vjetër Evropa: për shembull, në afërsi të vendbanimit, një termike mund të jetë dëshmi e spa vjetër në Evropë. Homes për soba dhe kishte vrima të veçanta për plehra, ndërsa të vdekurit u varrosën në një varrezë të rregullt. Njerëzit flinin në Mats leshi dhe lesh, bëri rroba të, liri, leshi dhe lëkurë, dhe të kafshëve të mbajtura. Komuniteti ishte gjithashtu veçanërisht dua të objekteve të fëmijëve që ishin gjetur lodra përfshirë të tilla si kafshët dhe trondit nga balta, dhe të vogla, pots projektuar clumsily bërë sa duket nga fëmijët në pushimin.

Një dritë e re ka shkelqyer së fundi në "Europen e vjetër", në nëntor 2007, kur u njoftua se gërmimet në një vendbanim të lashtë në jug të Serbisë kishin zbuluar praninë e një furre të përdorur për shkrirjen e metaleve. Në këtë furrë janë gjetur mjete të ndryshme: një daltë dhe çekan prej bakrit me dy koka dhe një sëpatë. Më e rëndësishmja është se keto objekte metalike te gjthat janë bërë këtu në këtë furrë.

Gërmimet kanë zbuluar edhe një seri të madhe të statujave. Arkeologu Julka Kuzmanoviç-Cvetkoviq theksoi se "sipas figurinave, kemi gjetur gra të reja te veshura bukur, si vajzat e sotme që mbajnë mini-funde, dhe më bylyzykë në krahët e tyre.

Fisi i kësaj kolonie të panjohur që kanë jetuar në mes të 5400 dhe 4700 para erës sonë në një siperfaqe prej më se 120-hektarësh në atë që është zbuluar deri më tani në Ploçnikë, e njihnin tregtinë artizanale artin dhe metalurgjinë. Gërmimet gjithashtu siguroi në një kuptim më të mirë të Evropes së lashtë: për shembull, në afërsi të vendbanimit, është zbuluar burim termal, mund të jetë dëshmi e një stacioni termal më të vjetër në Evropë. Shtepit ishin të pajisura më stufa dhe kishte vrima të veçanta për plehra, ndërsa të vdekurit i varrosnin në një varrezë të rregullt. Njerëzit flinin në dyshek të bërë prej leshit të deleve, bënin dhe veshjet tjera, rroba nga lini si dhe nga lëkura të kafshëve të mbajtura. Komuniteti ishte gjithashtu veçanërisht i pasionuar pas objekteve të fëmijëve, janë gjetur lodra të tilla ku reprezentonin kafshë të vogla të punuara nga balta, projektuar ndoshta nga fëmijët në pushimore të tyre ?

Ketu pra shohim vetëm këta dy shembuj të cilat deshmojnë pêr civilizimin e lashtë mijvjeçar të Evropës së Vjetër mijëra vjet përpara civilizimeve te fqinjëve të saj. Pra, Evropa e vjetër është një kulturë e harruar, ashtu si dhe e ka thënë Richard Rudgeley: "Evropa e vjetër ishte paraardhëse e zhvillimit kulturor dhe shkalles së një civilizimit të persosur në lashtësi, në vend se të ishte humbur në valët me ndonjë ngjarje kataklizmike apo gjeologjike, ky civilizim humbi nga valët e fiseve pushtuese te ardhura nga Lindja. Rudgeley argumenton më tej se kur përballemi me "pamjet e papritura të civilizimit të Sumerëve dhe gjetkë, ai thotê se ne nuk duhet të shikojmë tek qytetërimet jashtë toksore apo Atlantët, por të një civilizimit të"Evropës së Vjetër", një civilizim të cilin bota duket se e ka injorua deri me sot, dhe ne vetëm mund te pyesim vetën pse ?

Qytetërimi Sumerianë ishte i përcaktuar në kultivimin e bimëve dhe në zbutjen e kafshëve shtepiake, njerëzit të cilët jetojnin një jetë të ulët në masa të mëdhaja, sidomos në fshatra apo qytete, me një lloj autoriteti qendror. Me këtë përkufizim të qytetërimit, është e qartë se ky qytetrim nuk ka filluar në Sumer, por në Evropën e Vjetër. Evropa e vjetër ishte një kulturë neolitike, e cila mvarej nga bujqësia dhe mbarështimit të kafshëve shtëpiake. Kafshët më të zakonshme në familje ishin bagëti, dhi edhe pse të vogla, si dhe delet dhe derrat kanë qenë gjithashtu të shumta. Ata kultivuan edhe lloje të grurit më pjellor nga parahistoria që kishte edhe një ekonomi të tregut: një tepricë të produkteve e ka çuar në rritjen e tregtisë me vendet fqinje, të cilat furnizohen xham vullkanik, kripë ose më gjë sedne dekorative.

Në fakt, ata nuk ishin me të vërtetë një " qytetrim neolitike" por ata ishin edhe më përpara kohës së tyre në rajonin e Bela Vodes dhe Rudna Glava në si dhe në shpellat natyrale, pra banorët e Vinçës erdhen në kontakt me minerale bakri që ata kishin filluar ti japin formen me zjarr, fillimisht vetëm për objekte dekorative (rruaza dhe rrathë). Ata ishin më tepër të "Epokës së Bronzit" se sa të "Epokes së Gurit" kur në të njëjten kohë, pjesa tjetër e Evropës dhe e Lindjes së Mesme, nuk ishte hy ende as në "Epokën e qytetërimit të Gurit."

Një shkencëtare, tashmë e njohur, Marija Gimbutas, theksoi rëndësinë e lashtësisë së kësaj Evropës së Vjetër, aq shumë sa që e konsideron atë europ të dikurshme të ketë shkuar shumë larg. Ajo interpreton se ky qytetërim i vjetër i Evropës si të Perendeshave, një koncept që ka marrur një jetë ne vete në industrinë moderne të Epokes së Re, e cila shtrihet përtej ktyre kufijve të saj. Gimbutas vetë mund të kishte imagjinuar. Bernard Wailes tha se si Gimbutas ishte "jashtëzakonisht e ditur, por jo edhe aq të mira në analizën kritike ... Ajo mbledh të gjitha të dhënat, atëherë hedhet në përfundim, pa ndonjë argument të ndërhyjës ... Shumica prej nesh kanë tendencë për të thëne; oh Perëndia ime, këtu vjenë Marija përsëri ". Por të gjithë janë dakord se themelet e saj janë të ngurta, dhe kjo është ajo që ne ndërtojmë.

Gimbutas e daton qytetërimin e Vjetër të Evropës para 6500 vitesh ose 3500-3200 para krishti. Mirëpo pastaj i tërë rajoni u muar nga pushtuesit Indo-evropianë. Vendasit mund të bënin dy gjëra: të qëndrojnë në vendin e tyre dhe të pajtohën nga mësuesit të ri, ose të emigrojnë në kërkim të tokave të reja. Duket se njerëzit e "Europes së vjetër" kanë zgjedhur: disa shkuan në kërkim të një strehë në jug, në brigjet e detit Egje, dhe më gjerë. Harald Haarmann ka identifikuar si përgjegjëje të rritjes së kulturës se ashtu-quajtur të Cyclades dhe Kretës, pra civilizimit Egjeanë ku kolonët e ri arrijtën rreth 3200 para krishti.

Sipas mendimit të Marija Gimbutas, dallimi në mes të Evropës së Vjetër dhe indo-evropianëve ishte më tepër se ardhja e një pushtuesi tjetër. Në interpretimet e saja, Evropa e Vjetër ishte paqësore, kurse Indo-Europianët ishin meshkuj dhe luftëtar.

Sot, nëpërmjet objekteve të kulturës së Vinçës hap dritaret e muzeve të ndryshme, si më qeramika te bukura, të një niveli artistik dhe teknologjik që nuk përputhet nga kulturat e tjera për mijëvjeçarët e epokes së Neolitit fare.. Besohet se shkrimi i tyre kishte lindur e të shkruhet si shenjtë. Ashtu si në Kretë, ata ishin një komb paqësor, pallatet e Kretës nuk ishin të një cilësije mbrojtëse por zbukurimi.

Objektet nga kultura e Vinçës tregojnë gjithashtu se kishin një jetë të thellë shpirtërore. Objektet e kultit të përfshira nga figurinat e shumta, si dhe mbi enët e flijimit, antropomorfe dhe enët zomorfike. Kur vrejmi se numri i ktyre enëve dhe figurinave më shumë se 1000, e tejkalon numrin e përgjithshëm të figurinave të gjetura në rajonin e Egjeut e të Greqisë, ne vetëm mund të pyesim veten pse Evropa e vjetër nuk është e njohur sa duhet sot?

Jeta u shfaq në këto objekte, si për të personifikuar ciklin e lindjes dhe vdekjes së natyrës, me dëshirën e njeriut për të marrë simpatinë për hir te natyrës apo për të qetësuar mbijetesën.

I njëjti gabim është bërë edhe në Maltë, ku statuja te lashta prej disa brezave që janë interpretuar si statuja të "Nëna mbretnesh" ndërsa mendimtarët alternative si Joseph Ellul vuri në dukje se nuk kishte asgjë në mënyrë specifike femërore në lidhje me këto statuja, ata treguan permes ktyr figurinave një hyjni, që mund të jetë mashkull apo femër. Kohët e fundit, pikëpamjet e Ellul janë ndarë edhe nga ekspertë të tjerë në Maltë, si Dr.Caroline Malone, e cila argumentoi se, teoria e tempujve Malteze ishte ngritur si pjesë e një e një kulture më vlera të adhurimit të perëndeshës së tyre. Sipas tij, shoqëria malteze prehistorike ka qenë relativisht e qëndrueshëme, i perkiste një komuniteti bujqësore, duke jetuar në një ishull më një popullsi intensive, ku festonin ciklet e jetës, ritet e kalimit të tranzicionit në mes të fazave të ndryshme të jetës së tyre si dhe ndarjes nga jeta dhe ringjalljes, fertilitetit, paraardhësit, të gjitha në një kontekst kozmologjik, edhe më shumë se tek Evropa e Vjetër në Vinça.

Rreth 3200 para krishti, si e cekem kulturën e Evropës së vjetër e kanë bartur në Egje dhe Kretë. Sot egjeenet konsiderohen si origjina e civilizimit Minoan, por në një dimension që disa dijetarë kanë përfshirë në shkrimet e tyre mbi Minoanët, në vend që të zgjedhnin se në Kretë ishte një tjetër " çendër e civilizimit, Gimbutas thotë se "civilizimi që lulëzoi në Evropën qendrore midis 6500 dhe 3500 para krishti dhe 1450 në Kretë, gëzonte një periudhë të gjatë të jetës së qetë pa ndërprerje." Motive të tilla si gjarpër, ndërthurur me zogjë, bletë dhe flutura, me model të veçantë të sëpatave të dyfishta, keto shenja ngjajshmerije mund të gjenden edhe në Evropën e vjetër si keto në Kretë. Por prova më e mirë është në të shkruarit e Evropës së vjetër dhe Lineari i njohur i Kretës.

Gjithashtu është e qartë se kontaktet mes Sumerëve dhe Evropës së Vjetër ka ekzistuar qysh në kohën e kulturës së Ubaidit, të Eridu, vend që frymëzoi aq Sitshin në formulimin e tij të teorisë Annunaki dhe identifikimin e këtyre statujave si "Nephilim=Nefillim. Kultura Ubaid është përafërsisht 4500 BC dhe se ne nuk duhet ndoshta të shkojmi aqë larg sa të arrijmi në përfundimin më në fund se, Sumerët ishin fëmijët e Evropës së vjetër, ku të dy kulturat qartë njihnin njëri-tjetrin. Në të vërtetë, në vitet e fundit, objekte të vjetra evropiane janë zbuluar edhe në jug të Francës, duke sugjeruar se qytetërimi i Evropës së vjetër, jo vetëm që udhëtoi në Lindje, por edhe në Perëndim.

Ndoshta ne duhet të njohim edhe qytetrimin meglitik Por jo, me sa duket, ende nuk kemi marrur guximin për ta rrotulluar këtë guri !

Hapja e  Bosforit, kataklizmi që  ndryshoj këtë  pjesë  të  Europes

 
 

=History of the European Languages=

History of the European Languages: Or, Researches Into the ..., Volume 2 Par Alexander Murray

Account of the Sanscrit Persic and Slavonic While the Hellenic tribes of Athens and Ionia were rising into immortal distinction in the West they were frequently called to defend themselves against the ambition of the Great King whose dominions extended from the Indus to the Hellespont But such are the obstacles that retard the progress of useful knowledge that Greece opposed and afterwards conquered the East without leaving any distinct account of the mighty nations which it had subdued At this late period when the utility of examining every part of the history of mankind is acknowledged rather than promoted our information respecting Persia and India is vague and imperfect The language of the Brachmanes is not yet fully in our possession We have not collected nor communicated to the world the literary monuments of that people from which the Greek philosophers borrowed many of their opinions and which seem to have been preserved from the revolutions of Western Asia to teach in distant ages the state of society in these countries that were first civilized The Medes as we are informed by Herodotus the best Greek historian consisted of several independent tribes in the north of Persia These were subdued by the Assyrians from whom they were the first people who revolted They resumed their independence about ANC 748 About three years after the death of Sennacherib ANC 709 Deyoca or Devoca by great policy and art united the Buses Paretacenians Struchates Arizantes Budiens and Magi magi men into one government and founded Agbatana the capital of Media The whole nation was called madi or magdi the tribes His son Phraorta ANC 654 subdued the tribes of the same race in the south the Pasar gades Maraphiens Maspiens Panthialeans Deru sians Germaniens and several others collectively called Persians The Panthialeans Derusians and Germaniens were agricultural tribes as is affirmed by Herodotus and particularly indicated by the name kermani labourers workers from the verb ker work in Persic and Sanscrit The Persians and Medes spoke the same language The Median names Devocah Phraortah Cuacsharah As tayagah Mandana may be compared with the Persian Corwesh Gustaspah Teispah Mardony ah Artocshercshah Achamanah Siromitrah and innumerable others In Sanscrit and old Persic vocabularies contradictory It is impossible to open a Sanscrit vocabulary without discerning the affinity of the Teutonic and Indian A short list of words formed in the most unselecting manner will demonstrate this assertion Sanscrit wah bear carry Teutonic wag rajah a governor Teutonic reiks Latin regs yuga an age Teutonic eacw or aiw Sanscrit ratha a chariot Teutonic rad pad foot Teutonic fot patha a road Teutonic path nakha nail Teutonic naegel nisha night Teutonic niht veda knowledge Teutonic wite Icelandic oedda knowledge ga tih going Teutonic gaet raja a row a range Teutonic racwa and rawa dant tooth Teutonic tunth manushya a man Teutonic mensch yuvan young Teutonic geong and iung acshi an eye Teutonic oog or augo go a cow Teutonic cu ucshan an ox viz a bull Teutonic oxa no a boat Teutonic log a place Teutonic leag or log from lag lay lie maha great Teutonic meag and mea gol also mikil varaha a hog Teutonic fe arh Latin verres janu the knee Teutonic cniw Latin genu daru wood Teutonic triw also dru a tree riju straight right true Teutonic riht from rag stretch vand hur modest bashful from vandh fear honour regard in Teutonic wend See Lye's Anglo Saxon Dictionary words wandian and wendian sthira stiff fixed Teutonic stith sthavira old stiff Slavonic staraya all from stha or sta make stand fix set firm wadhuh a woman from wadh produce in Teutonic wacba by contraction weib a woman ganga a river a running stream in Teutonic gang or gong nadah and nadi a river from nad move in Celtic and Cymraig neth or nith a moving winding stream dadruh a tetter or ringworm from dru run around in Teutonic thrag in Greek dramo I run throo I throng wat and wayuh the wind in Teutonic waion to blow from wag move blow in Latin ventus in Greek anemos The Sanscrit verb an blow and its derivative anila wind breath with at blow and atma or atmana breath or spirit are all like the Greek atmos and Celtic anal breath from ag and ah move a word equally applicable to air water and fire In Sanscrit vari is water varuna the god of water the words was water wid or id wet indra for idra the god of wetness or rain are quite common Other nouns are majja marrow originally mog or mag in Teutonic and Sanscrit tunthah fire in Teutonic tind in Celtic teine sthan a station tion a country in Teutonic stand a stance or station bhuh and bhur and bhumi the earth in Teutonic bygga a dwelling a habitation the primitive radical is bag and big move stir live walk about be and in another view of moving work labour toil investigate study ply The earth is called bhur and the sky bhuwar They reckon like the Chaldeans fourteen worlds or spheres each of which is called bhoobun The seven below the earth are the infernal regions full of all things frightful to the sense The earth is the lowest of the seven upper spheres and its inhabitants are called bhur loki earth dwellers for lok is locus a place The bobur lok is the vault of the visible heavens where are the sun moon and stars The swergeh lok is the common paradise for all who merit heaven in any respect The mahurr lok is the paradise of saints who have left the world and in the desert lived as hermits under particular mortification Mahur is great or transcendant from mahat great The janneh lok is the place of the souls of pious and moral men Jan is anima a soul or living thing from jan produce in Latin gigno Janeh is nearly equal in sense and altogether in derivation to genius a spirit born with a man an angel that guards him The tapeh lok is the sphere of enthusiastic worshippers who have died for their faith or all their lifetime been devoted to religion Tapasa

pasa is a devotee from tap be warm shine The sutti lok is the highest the region of Brihm or the revealed Power of the Invisible First Cause the land of the supramundane light of perfection sutti of men who have never told a falsehood in their lives and of women who have burnt themselves on the funeral pile of their husbands The spirits of these are considered as nearly about to re enter the source of all created beings and to be absorbed in the Deity Some of the more important words which have been considered in the first part of this work have the following appearance in Sanscrit Swa property swami a proprietor a master sva or swa own belonging to self swayam self himself herself &c syah sya tyad by contraction sah sa tad that masculine feminine and neuter an invaluable proof of the relation of the article or demonstrative pronoun to swa own or self Yah ya yad who masculine and feminine and which neuter the same as the Visigothic ei and both from aga or eaca same self The two demonstratives eshah esha etad hie haec hoc and ayam iyam idam hie haec hoc are from ah self in this manner ah is put into the preterite tense and so becomes ahat ayat and ET same selfsame this to which the personal consignificatives are joined in a way to be described presently Ayam shows its derivation from aya

It is the object of this Section to show, that the Persic obeyed the laws of progressive formation, already explained in common with the other dialects. As it is a dialect of the Sanscrit, reference may be occasionally made from it to that language; and as the Persic grammar is not complex, a few observations on it will suffice in this place.

Persic nouns are scarcely declinable. If they relate to animated objects, they receive An for their plural; but if they are names of inanimate things, they subjoin Ha. Examples are, Ab, water; in Sanscrit Apa; in the plural Abha, waters: Mig, a cloud; Sanscrit, Megha; plural, Migha: Badeh, wine; Sanscrit, Vadeh, liquor; Badeha, wines: Bad, air; Sanscrit, vada, wind: Tab, heat, flame; Sanscrit, Tapas, heat, light: Cheshm, an eye; Sanscrit, Chacshama: Jehan, the world; Sanscrit, Jagata, from Ga, move: Giti, the world, from Sanscrit Gatih, movement: Khwab, sleep; Sanscrit, Swapa: Dam, a binding or tie, a snare; Sanscrit, ■; Derukht, a tree 5 Sanscrit,

Dru and Deruh, a tree: Dir, a door; Sanscrit, Dwara, an opening, from Dwa, divide, separate: Derung, delay; Sanscrit, Durgha, length or long: dest, the hand; Sanscrit, Dosht, arm: Dem, breath; Sanscrit, Dhmah: Raz, a secret; Sanscrit, Rah, separate: Roz, a day; Sanscrit, Rocha or Raja, shining: Zir, gold; Sanscrit, Swira, gold: Sepide, white; Sanscrit, Sveta, white: viraneh, a desert; Sanscrit, Viranya, a desert. These and their like take Ha in the plural. It is, however, a common Persic practice to use the singular of nouns, not relating to animated objects, for the plural. As I have no ancient Persic in my possession, I cannot assign the origin of Ha. An, the other mark of the plural, is the relic of Ans, formerly found in all the dialects. The plural of the following list, given merely to show the affinity of the Indian and Persian, is made by An. Shah, a king; Sanscrit, Shas, govern: Ferishte, plural Ferishtegan, a messenger, from FERisTADEN,send; Sanscrit, Prasthatum, to stand or send out: Kebuter a dove; Sanscrit, Kav: Ner, male; Sanscrit, Nero, man: Ger or Ker, a worker; Sanscrit, Karyyah, from Kri, work: KhoubRuyi, one having a sweet or agreeable face. In Sanscrit, Rupya is a form or shape, in Latin Facies; and Sap or Swap, is soft, sweet: SiptaChoras, according to Ctesias, is in Indian, or rather Persic, sweet tasted, from Sipta, sweet, and Khora or Ghara, eat; Khoubavaz, one having a Vol. Ii. T

sweet voice: in Sanscrit, Vach is speak. KhooshKhuyi is sweet-tempered. Khuyi seems to be from the Sanscrit Sva, proper, own, self, peculiar; as well as Khuyi and Khud, self:—Murd, a man ; in Sanscrit Mardya, a mortal; Nimurd, a name of CaiKaus, the third of the second dynasty of Persian kings, an appellation which signifies not mortal: Diraz-dest, long-armed, from Deraz, long, and Dest, the arm; in Sanscrit Dirgha, long, and Dosh, the arm: An, that, masculine and feminine, from the Sanscrit Am, this or that: (See proofs of the existence of Am, in the oblique cases of Asau, in Wilkins' Sanscrit Grammar, p. 114; and of En, this, in p. 113 :) In or En, this ; from the Sanscrit Ayam or Em, this: Keh, who; Sanscrit, Kah, who: Cheh, what; Sanscrit, Cha, the same as Que in Latin: Her, all, every; Sanscrit, Sarva, all, each: Hem, together; Sanscrit, Sama, together, continuous: Javan, young, a youth; Sanscrit, Yuvah, Yuva, Yuvam, young, masculine, feminine, neuter: Yuvan is the crude adjective:—Murg, a wild bird or animal; Sanscrit, Mriga: Madeh, a female, from the Sanscrit radical Mah, increase, breed: Peche, the young of men or animals; Sanscrit, Push, generate, breed, nourish: the Persic plural is PecheGan, young ones :—Gau, a cow or ox; Sanscrit, Gava: Mader, a mother; Brader, a brother; Kwaher, a sister; Puser, a child, or Pur, a son; Dokhter, a daughter; Damad, a son-in-law; PiDer or Pader, a father. These nouns are in Sanscrit MATARA, BHRATARA, SWASARA, PUTTRA, DUHITARA, JAMATARA, PITA. *

It would be easy to exhaust the Persian dictionary in this comparative manner. The identity of the Persic and Indian cannot be matter of doubt; but it requires judgment to point out that minute coincidence between word and word, on which a complete and connected train of affinity may be established between these and the European languages; so that, by knowing one dialect, the others might be readily and scientifically acquired.

The Persic genitive is made by joining the short vowel i to the word in the singular or plural. That sound is possibly the relic of the corrupted genitive formerly expressed by Ayah, Ah, or is; but the vowel is not annexed to the governed, but to the governing word ; and the practice is conformable to that of the Arabic, from which the Persians have replaced all that their distresses had wasted in other ages. Examples of this genitive are, Dir, a door; Diri Men, the door of me; Dirha, doors; Dirhai To, the doors of thee, or thy doors; Gul, a flower or rose; Gulhai Shah, the roses of the king; Shahani Parsistan, the princes of Persia. The datives of all genders and numbers are made by adding Ra to the nouns; as Gulra, to a flower;

Gulhara, to flowers; Shahanra, to princes. This word is probably a fragment of the old termination in Ra, which marked action or quality. The Persians have no inflections of nouns beside these. They form many compounds of nouns and participles, or of adjectives and substantives; as HemKhwabeh, having the same bed; Hem-ashian, having the same nest; Bi*bak, without fear, fearless; Siah-cheshm, black-eyed; Khush-reftar, sweetly-moving; Ruz-efzan, daily increasing; Jan-asa, spirit-resting; Koh-afken, mountainthrowing; Na-amid, not having hope, hopeless; and their adjectives, have the ordinary nature of Teutonic and Sanscrit derivatives. Some of these are participles, as Sazendeh, a maker; Bazendeh, a player; Kerdendeh, one making, a worker: others have the terminations Aneh, In, Var and Ver, Sa or Asa, like; Mund or Mend, and Vesh or Esh; which have great affinity to the Sanscrit. Examples of these are, Murdaneh, man-like or manful, from Murd, a man; Ateshin, fiery, from Atesh, fire; Zirin, golden, from Zir, gold; ShirIn, mild, sweet, from Shir, soft, gentle, meek. The radical is Shi, rest, be quiet.Janvar, having life, from Jan, life, animation: the radical is Ja, be born, whence Jat, a living soul or spirit, in Latin genius: Jatoun, in Du Perron's Pehlvic Vocabulary, is a good genius.Reftar, motion, from Reft, go; Didwar, sight, from Did, see; Guftar, speak ing, from Guft, speak: their Sanscrit radicals are Ri or Rav, move; Dhi, hold, apprehend, observe; Jap, speak, originally Gab : the Celtic Rig, go, and the Anglo-Saxon and Visigothic Thag, take, Gab, speak, are corresponding to these. Mah-vesh, moon-like, from Mah, the moon; Guncheh-vesh, bud-like, from Guncheh, a rose-bud or flower-bud; mushkasa, musk-like; Asayesh, rest; Setayesh, praise; Daneshmund, possessing learning; from Mushk, a well-known perfume; Asa, resting; SeTa, praising; in Sanscrit Stu, lift up, take up, extol; have terminations which are the same as the Indian Sa and Sha, with, along with, like; man- MATi-MAT,consignificatives of the proper participle; and others, already explained in the preceding Section of this Chapter. A Persic noun receives a limited sense by annexing i to it, as Gul, a flower; Guli, a particular flower: this syllable is a relic of the Indian Ayam or Iyam, the or this. An adjective becomes an abstract by adding Gi or i; as Gunde, rotten; Gundugi, rottenness; Tazeh, fresh; Tazagi, freshness; Khoob, good, sweet; Khubi, sweetness; which terminations are common in Sanscrit in such cases. The word Gund in Sanscrit signifies smell; in Slavic it has the same sense as in Persic.

Persic adjectives are compared, like Teutonic and Indian adjectives, by receiving Ter and TerIn; as Khub, sweet or good; Khubter, sweeter; Khubterin, sweetest. The origin of these added syllables may be found described in other parts of this work. The Persic verb has lost its ancient fertility of inflection : the passive, and several of the active tenses, are formed periphrastically, as in English. The auxiliary verbs are, Husten, in Sanscrit astom, to be; Buden, in Sanscrit Bhavitum, to be; Shuden, to move, walk, go; andKHWASTEN, to incline, will, desire. Persic infinitives end in Den or Ten, which is the representative of Tum or Ton, the neuter termination of the preterite participle in all the European languages. As this participle is often contracted, the infinitives of course are irregular in all the dialects which form them from it. It is a rule in Sanscrit, that whatever form the verb assumes in the third person singular of the first future, must be that of the infinitive. Hence Bhavitum, to be; Smetum, to smile; Kartum, to work; Jnatum, to know; Bhobhavitum, to be often; Yuktum, to join; Datum, to give; Stotum, to praise; Srishtum, to create, make; Shattum, or perhaps Shottum, to go, move; Aptum, to get, acquire; from Bhu, be; Smi, smile; Kri, make; Jna, know: BhoBhu, be often; Yuj, join; Da, give; Stu, praise; Srij, form or create; Sad or Shad, go; Ap, get; because Bhavita, Smeta, Kartta, Jnata, BhoBhavita, Yukta, Data, Stota, Srishta, Shatta, Apta, are the forms assumed in the person of the

tense now mentioned: but the fact is, that this person is itself a preterite participle. The A of its termination is for Asta. Bhavitasta is contracted into Bhavita, with the accent on the last syllable; and so of all other verbs in this person. Proof of this may be had from considering the other persons, BHAVITASMI, BHAVITASI for BHAVITAS-SI; and

so on. The philological reason is, that Bhav, not Bhu, is the true radix of the verb; whence BhaviTa, by contraction Bhuta, been. Smayita, KakIta, Jna-ita, Apita, srijita, and the like, easily become Smeta, kartta, Jnata, Apta, Srishta. It is no real objection, that Krita, made; Bhuta, been; and others of the same class, exist: Ta may be joined to a contracted, as well as to a regular verb; though it will be found, on examination, that the verbal of the first future, and the preterite participle in Ta, generally coincide, whether they be contracted or otherwise. Persic and Indian infinitives, therefore, have a like irregularity, arising from a like cause. While the Zend was uncorrupted, which it certainly was in the days of Cyrus, and his immediate successors in the Median and Persian empire ; the whole system of Persic inflexion in verbs and nouns appears to have been the same as that of the Sanscrit. The list of Persic and Indian verbs inserted below will make this assertion abundantly probable.* The mo

, — —* Note X.

dern Persic verb is inflected according to the following rules. The present tense is the ancient Sanscrit potential, which answers for an aorist, or rather subjunctive, having, like all that species of tenses, a kind of future signification ; and likewise for a present of the indicative mood, when the word Mi is prefixed to it. The sense of Mi is evidently that of acting or doing ; but its derivation is obscure, as the ancient Zend is in a manner lost. The regular form of Mi seems to have been Hemi: it is probably the same as Sma in Sanscrit. The future is formed by prefixing be to the aorist. The preterite is analogous to the Teutonic preterite, and consists of the verb in the preterite participle formed by Da, with the pronouns annexed, as usual. The preterite participle is quite similar to the Teutonic and Sanscrit. For example, Pors ; ask, preterite participle, Pors-ideh, asked; Pors-id-em, I asked ; Takh, twist; Takh-teh, twisted ; takh-t- Em, I twisted; Takhten, to twist: the present participles are formed by joining Endeh or An to the true radical of the verb, as found in the present or aorist, which are the same ; Pors-endeh, asking, or Porsan, asking; Tazendeh or Taz-an, twisting; Dash-ten, to hold; Dash-teh, held ; Dashtem, I held; Darendeh or Daran, holding. The infinitive, preterite participle, and preterite tense, take their anomalous form from inserting Ta or Da, done, after the radical, as it stood in Zend and Sanscrit. The radical of Takhten was Twach, twist, turn, or twine; but when Ta was joined to it, the most ancient consonant G ore hard was retained; and they did not say Twachita, but TwaKita, whence Takta, twisted > and Taktum, to twist. The Persic infinitive is accordingly TakhTen, after the genius of the dialect; but the present tense is Mi Tazem, I twist; Mi Tazi, thou twistest; Mi Tazed, he twists; Mi Tazeim, we twisted; Mi Tazeid, you twisted; Mi Tazend, they twisted ; all from Twach, of which Taz is the Persic corruption; and the present participles are Ta

ZENDEH and TAZ AN, for twachanta or TWACAHN, their ancient Sanscrit and Teutonic forms. This explanation extends to all Persic verbs, whether regular or otherwise. *

The Persic verb Porsiden, to ask, may illustrate these facts, and likewise the affinity of the Eastern and Western dialects. Porsiden is, in Sanscrit, Prachchhitum; in Slavic, Prosite; in German, Forschen, to inquire, investigate, interrogate. The verb Fragen, to ask, is common in Visigothic, Anglo-Saxon, Icelandic; and, indeed, in every old Teutonic dialect. It must, however, be stated, that the Sanscrit prachch'hitum will be considered by some as a compound of Pra, forth, and Ishtum, to want or desire ; a verb related to Was, want, wish, wish for ., an opinion which, notwithstanding the

As the verbs Buden, to be, Hasten to be ; ShuDen, to move or go; and Khasten, to will, wish, seek or ask for, are used as auxiliaries; there is no want of compound tenses. The substantive verb, which is generally used instead of Mi Bavem, Mi

BAVI, MI BAVED, MI BAVEIM, MI BAVEID, MI BA

Vend, the present of Buden; is Am, I am ; Ei, thou art; Ist, he is; Eim, we are; Eid, you are; And, they are. A compound preterite tense is made with Am, and Porsideh, asked. Porsideham, I have or I am asked ; Porsideh Ei or Porsidei, thou hast asked; Porsid Ist, he has asked; Porsideh Eim, we have asked; and so on. The preterpluperfect is made by Porsideh, asked; and Budem, Budi, Bud, Budeim, Budeid, Budend, I was, &c. annexed to it; and a future, in which will or inclination to act is indicated, rather than mere futurity of action, is constructed, by prefixing Khahem, Khahi, Khahed, Khaheim, khaheid, Khahend, I wish or I will, &c. to Porsid, the abbreviated infinitive. In Latin, this tense might be translate dvolo interrogare, or volo interrogatum, if this were conform, able to the genius of that dialect. A compound or preterite future is formed in Persic, by prefixing Porsideh, asked, to Bashem, Bashi, Bashed, Ba' Sheim, Basheid, Bashend, I may be. Bashem, an d its kindred persons, are more in use than BaVem. The principal parts of Buden are, in Persic grammars, stated to be Buden, Bav or Bash, be; Bavem or Bashem, I may be.

The passive voice is entirely formed by the parts of Shuden, to go; of which the imperative is Shav or shu; and the present subjunctive is Shavem, I may go. The first persons of the passive tenses are, as arranged by Sir William Jones, Indicative present, Porsideh Mi Shavem or Shuvem, I am asked; preterite, Porsideh Shudem, I was asked; preterpluperfect, Porsideh Shudeh Budem, I had been asked; aorist or present subjunctive, PorsiDeh Shuvem, I may be asked; Future, Porsideh Khahem Shud, I shall be asked; Infinitive, PorsiDeh Shuden, to be asked; Porsideh Shudeh BuDen, to have been asked. The verb Shudem seems to me to have been, perhaps it still is, in Sanscrit, Cshu or Shu, move, proceed; a verb of the first conjugation ; of which the first future was Shavita, and the present Shavami, Shavasi, Shaviti, &c. By comparing the aorist of Buden, viz. Bavem, Bavi, Baved, Baveim, Baveid, Bayend, with the Sanscrit potential Bhaveyam, Bhaveh, Bhavet, BHAVEMA, BHAVETA, BHAVEYUH, originally BHA- Ventu; some idea may be formed of the affinity of these tenses, which were, in the early ages, the same.

The negative words in Persic are Ne or Neh, not; Ma or Me, not; which every way correspond to the Sanscrit Na and Ma, and to the Greek Ne and Me. Ne Mi Porsem, I ask not; Mepors, ask thou not: Ne-kenem, I may not do: Mekeneid, do you not do.

Persic causal verbs correspond to causals in Sanscrit. Tabiden, to shine; Taban-iden and TabaYan-iden, to cause shine. The words Na, not; Bi, without; in Sanscrit vi; and Kem, little; in Sanscrit Kana; are very common in composition with adjectives and participle.

As the affinity of Persic and Sanscrit verbs is so intimate, that all anomalies in Persic must be illustrated from the Indian dialect; so the indeclinable words are equally related in these two languages. The names of numbers have been already explained. The list of adverbs and prepositions presents but few words which may not be easily referred to the Sanscrit. The pronouns Ke, who or which; Che, what; je, what; are, in Indian, Kah and Chah; of which Jah is a variety. Gah or Ja, a place or a time, seems to be a derivative of Ga, go; whence Gatih, a movement of time or of space. By observation it is ascertained, that both space and time are frequently marked in language, by verbs signifying to run, move, or go. In Persic, ShamGah is the evening-station or season ; and ShigerGah is a hunting course or station. Ja, a place, is common ; as is likewise Jehan, what goes or moves, viz. the world. The Indian name of jehan is JaGat, the redoubled preterite of Ga, go. Her, all or every, is Sarva, all. Hem, together or continual, is Sum. In, this, is Ena. An, that, is Amu. In-ja is this place, here; An-ja that place, there:—Ansu, thither; and Insu, hither; from the pronouns An and In, joined to sui or Savi, a turn, a side, a place ; from su, move, in Sanscrit: Ku, where; in Sanscrit, Kwa; in Saxon, Hu: chun, when, in which time or manner: it is the old instrumental case of Che, what; and appears to have been Chena.—Hem-chun and Hum-chu, in same way as; Hem-chen-in, like, from Hem, same; Chen, in which way; and In, this: Chen-an-ke, in which way, that-which; a compound equivalent to likeas in English: CheGouneh, what sort or form; from Che, what; and Gouneh; in Sanscrit, Guna, a manner or disposition: Bar, a turn, a time; Var and Bar in Sanscrit: Ta, until or to, equal to Du in Visigothic; and either derived from Do, act; or from Tu, on that or for that: To, the same as the Greek Te, is a common word in Sanscrit, in the sense of that, to that, too, also.—An-gah, at that time; Shamgah, 

even-tide: Sham is, in Sanscrit, Syam, the dark or twilight.—Di, yesterday, a fragment of Purwe DyAvi, on the former day: Div or Dyuh, a light, a day, has in the locative, Dyavi, on a day : PurweDyuh is yesterday in Sanscrit. Firda, to-morrow, is Paredyavi, by contraction, Paredyav, and FirDa. Peish, before, is Pascha, near, before, present, in presence; whence Poschat, from before, or eastward. The same word slightly varied into Pes, means back, back again, upon, behind, after. As Gen in Teutonic first means gone up to, close at, present, before, opposite, against; so, in its sense of close at or on, it acquires the force of added, repeated, back again. In Sanscrit, Pra is like Pro in Greek, fore, before in time and place. What is before another object is against it; for which reason Proti in Sanscrit, like Proti and Pros in Greek, means—at, opposite, again, against, back again. Prosage, in Greek, is repeat or add, or do again the action expressed by Age. This very minute species of illustration applies to Peish, before, and Pes, after or behind, in Persic; to Paschat, Pra, PraKa, Prati, and Pretya, in Sanscrit; which signify both before and behind, according to circumstances, and to similar prepositions in almost every other dialect.

Other Persic indeclinable words are Bi, without; Birun, without, on the outside of; from vi, separate, external, distinct from, in Sanscrit: Der, de Roun, and Anderoun, in, on, and within ; in Sanscrit, Antarena, on, upon, touching closely; also without or separate: Hemisheh, always, from SaMishah, perpetually. Shah, added to Indian adjectives, signifies like ; so Trishah is three-like, or three at a time; Alpasah, little at a time, from Alpa or Alipa, little; Ani-sa, continually, or ever on, from Ant, on, onward. It resembles our Teutonic word Sum, in three-some, blithesome, sevensome, longsome, and the like. Sa, like, in Persic, is in Sanscrit Sa or Sah. Forud or Foru, down, is probably from Fra, forward, in composition with some participle. Bala, up or high, is from the Sanscrit Bala, great, elevated; of which Balawand, high or mighty, is a derivative. Her-cu-ja-ke, wherever, is from Her, all; cu, where; Ja, place; Ke, which. Aber or Ber, on, is the Sanscrit Purah or Pora, before. Ez or zi, out of, from, is a corruption of Vahis or Vahya, out of; which seems in Persia to have been pronounced Ucha or Utsha. Zeber, from above, is Ez Aber. Zir, under, is of uncertain composition: it seems to be the Ez formed into an adjective with Ra. Zera, because, is from under which, the cause being considered as under the effect. Juz, except, is probably Je Ez, which being out. Beh and Ba, with, are probably the Arabic be with; though I suspect that they have had an Indian origin. Nazd, near, and AnDik, narrow, little, are both Sanscrit. Antika,

from An, on, close on; has Neda, near ; Nediyas, nearer; Nedishtha, nearest; substituted for it, according to Dr Wilkins's Grammar, p. 520. Our own Nah, at; Naher, near, nearest, and next; are known to all Teutonic scholars. Pahlavi, near or at hand, seems to be from Pahlu, the arm or the side. Ya, or, is from Anya, other. Eger or Ger, if, is uncertain, though it is possibly from Ker, do. Henuz, yet, is from Sa-nu-cha. Sa is together; Nu is now, and Cha also. Eknun, just now, is from Eka, one, or joined; and Nu-nu, now-now, in Sanscrit. Niz, even, is Ni-cha, on also. HerKez, ever, is Sar-ka-cha, from Sar, all; Ka, which time; Cha, also. The addition of Cha or Chit to the Sanscrit pronouns has the effect of reduplication observable in the Latin qui-cum-que, and Saxon Sa-hwa-swa, or Hwa-swa-aefre, whosoever. MegHer, unless, is from Ma, not; and Gher, if; in Latin, Nisi. Sirasir, from beginning to end, is Sira-a-sir, from Sira, the termination, the head, the peak in Sanscrit; and A for An, on; end-toend.. Lebaleb, up to the brim, is, in plain English, lip-a-lip, or lip on lip. Ruyi Beruyi is face to face; from Ruyi, the figure or form of the countenance. Peiker is another word signifying the form or figure of the face, corresponding to the Visigothic Fagr, which means made with care, handsome in shape or make; from Fag, work, shape, form.

Vol. Ii. u

Enough has been now said to establish the affinity of the Persic and Sanscrit, which, when examined at proper length, will enable the philologist to ascertain the connection of both with the northern dialects. I shall pass the Araxes and the Caucasean range into Sarmatia; but not without regret, that I cannot present the reader with an account of the various kinds of speech, which have existed among these mountains since the days of Cyrus and Astyages. The Armenians and Georgians are descendants of the tribes which wandered between Media and the mouth of the Volga. The Sarmatae, many centuries before the Christian era, separated from these tribes, spread towards the Tanais, and at length occupied, as their posterity continues to do, the country from the Volga to the Baltic. They were called Antae, Venedi, and Slavi, or Slavani. The Vends in Mecklenburg, the Prusi, the Polani, the Rosii, Crabrati or Croati, Morlaci, Zorabi or Servii, Moravi, Boiemi, Slavoni,and many other tribes in Europe, are of Sarmatic origin, and speak a language which bears evident marks of affinity to the Persic and Sanscrit.

SECTION IV.

The Slavonic unites the simplicity of the Visigothic with a vocabulary derived from the Persic and Indian. As a proof of its antiquity, it preserves many of the Teutonic words and inflections in the cases of nouns, and approaches in what regards the verb to that scarcity of tenses peculiar to early dialects. It is in many respects valuable to the philologist, among which must be considered the property which it possesses of joining the dialects of Asia with those of Europe, and of furnishing an unbroken series of illustration, extending from the East to the Frozen Ocean.

Slavonic nouns have so much of affinity to the Persic and Sanscrit, as to indicate their immediate descent from those tongues, and their occasional relation to the Teutonic; and often explain the ancient state of Oriental words, before these were corrupted by time and local peculiarities. Examples of the most common names of objects in Slavonic and Sanscrit establish the remark which has been now made. The Slavic word is first quoted, then the Sanscrit. If any other dialect be used, the name of it is mentioned.— Ogonye or Ogon, Agni, fire; Voda, Ida or Uda, water; Zemme and Zemlya, Persic, Zemin, earth: Dukhe, Sanscrit, Dhu and Dhma, blow: the Slavic word means air, breath, spirit: Jite, jivatum, to live; whence the Slavic Jiti, livelihood; Jivushchii, Vivens; Jivushchi-e, Viventes; and the adjective Jive, lively: Gora, Giri, a mountain; Brovye, Bhru, a brow of a hill or eye; vi

De, the look or face; Sanscrit, Vid, see, know; Visigothic, Wit, discern : Pole, a plain; Teutonic, Foled or Fold, a broad plain, the earth from its extension: Reka, a river, from Rag, run, found in all the dialects; Plode, fruit, produce of whatever kind, from Phull, blow, blossom, in Sanscrit; allied to the Anglo-Saxon Bleda, flower, blade, leaf, fruit: the radix is Blag, send forth, blow, produce : Temneii, dark; Sanscrit, Tam, become dark: Noche, night; Sanscrit, Naktam : Teche, to run; Sanscrit, Tvach, to haste: the radical is Twag: Revete, to make a noise; Sanscrit, Ravitum, to bluster: Derevo, a tree; Sanscrit, Deru: Nebo, the sky; Sanscrit, Share, a sphere; Sanscrit, Swar: Jare, to burn, roast; Sanscrit, Jvalitum, to burn: Gorkii, hot; Sanscrit, Gharmma, hot: Mede, honey; Sanscrit, Medho: Derjati, to hold, to hold firm with the hand; Sanscrit, Dharitum or Dharttum; Persic, Dashten and Darem, I hold: Sede, hoary or white; Sanscrit, Sweta: Hromate, to walk unsteadily; Sanscrit, KramiTum, to step, walk: Svete, light, radiance; Sanscrit, Sweta, white, clear: Stare, old; Sanscrit, Sthara, old, stiff, firm: Gustete, to thicken or condense; Sanscrit, Gahitum, to thicken : Jena, a woman; Sanscrit, Jaya, a mother: Vse, adjective, all, whole; Sanscrit, Visva, all; from which, and several other words peculiar to Slavic and Sanscrit, the affinity of these dialects is proved in the most direct manner.

=Piti, to drink; Sanscrit, Pi and Pa, drink, take drink; a word characteristic of these languages: Dvoe and Dva, two; Sanscrit, Dwa or Dva: Tyanute, to pull; Sanscrit, Tanitum, to stretch: Padate, fall; Sanscrit, Patitum, to fall: Biti, to beat; Sanscrit, Pit, beat: Vei-biti, to knock out; Vi-pit, knock asunder, in Sanscrit: Pole, kind, breed; Sanscrit, Pal, breed: Rode, birth, race, kind; Persic, Rah, deliver of a child; Mi Rahem, I am bearing: Samo, self; Sanscrit, Syam, self, same : Pute, a journey ; Sanscrit, Pad, go: Date, to give } Datum, to give in, Sanscrit: Dare, a gift; Sanscrit, Daryya: gaunA, merda; Sanscrit, Gu; in Greek, Cheso: Kadka, a tub; Latin, Cadus; and Sanscrit, Ghada, an earthen vessel. The radix of several of these words is Gu, or Geo; in Greek, Cheo, cast, found, melt; for the first pots and domestic vessels were cast by potters. Chutron, a pot, is from Cheo, I cast a vessel of clay.Drate, tear; Sanscrit, Darttum, to tear: Svaistvei, properties, qualities; from svo-i, svoYa, Svo-e, suus, sua, suum; in Sanscrit, Svah, Sva, Svam ; from Sva, own, self, proper, possessive, which is its original sense : Dene, a day; Sanscrit, Din, from Divina, shining : Khodite, to go; Sanscrit, Gati, going; Teutonic, Gaed, gait, going: Plavate, to float, swim, flow; Sanscrit, Plotum or Plavitum: Veste or Vesite, to carry, lift; Sanscrit, Vahitum, to carry, conduct: Dur and Durneii, ill; hard, difficult; Sanscrit, Dur, with the same meanings: Dvore, a door, a passage; Sanscrit, Dvar.

It would be easy to enlarge the above list to an unnecessary degree; for the Slavonic possesses a multitude of words, of which the forms are Indian or Persic; and many terms of which the particular shade of signification is Oriental rather than European. But though the Slavonic approaches to the Sanscrit so near as to prove their ancient connection, the base of this dialect is closely related to the purer varieties of the German. The Slavi use many words, found only in the Visigothic or Alamannic; such as Platye, cloths; Dolge, debt; Temnota, darkness; Terne, a bramble, any prickly plant; More, the sea ; Osele, an ass ; Hospoda, a master ; from Hus-fada, a house-holder or ruler; Gnoi, corrupted matter of a sore; Teutonic, Gund: Riade, a row, an order; Teutonic, Raed or Reow: Cuse, taste; Teutonic, Ceosan, to chew, taste : Je, also, already; Teutonic, Yu and Geo: Gostya, pronounce Hostya, a guest; Chleb, bread; in Visigothic, Hleib: Vera, belief, faith; Teutonic, Waer and Whar, solid, trusty, true: Rja, rust; Teutonic, Rost for Rogst, redness, rust: Ruka, a hand, from Raec, reach, touch, seize; Shove, a seam, from siw, join, sew; Stule, a chair or seat; Visigothic, Stols: Koldune, an enchanter, from the Gothic Gal, sing, chaunt, charm; and GalDor, an enchanter; a character very common among the ancient Scythae and Sarmatae.

Attention to the following facts will enable a philologist to trace almost every Slavic word to the Teutonic, or to those early dialects nearly allied to it, the Greek and Sanscrit. The Teutonic B and F are, in Sanscrit and Slavonic, represented by P or v; as Plode, fruit, for Blaed: Perede, before, for fored; Pena, for Faen or Faem, moisture or foam; Priya, love, for Fria, the origin of Freond, a lover; polnei-i, full, for Fol and Folna; Pro, before, for Foro or Fra ; Pervei-i, from Pere, before, and signifying forest or first; Paletse, a finger, for Feletsa, a catcher, a feeler; Plamya, flame; Pola, a fold, a flap; Poloski-i, flat, plain: in Anglo-Saxon the earth is often called Fold, from Foled, extended or plain.Plote, a float; Pishtcha, food, for Fedska. The Teutonic G guttural, and cw, are in Slavonic expressed by Ch, which sounds like Kh or H guttural. Examples are, Chudo, bad, in Teutonic Cwaad or Quad; Chode, for Gode or Gaet, a going, a movement; Pro-chode, for Fore-gaed, progress, going forth; Vei-chode, going away or out; Chodoke, a goer. Hard Teutonic G is changed into K, as Koza, a goat; and the same consonant falls very frequently into j, or G soft, as pronounced in France. 

The corruption of hard G into Dge, as in judge; or into Ge, as in the French words sage and orge; is found from D or Th; as in Nije, beneath, from Ned, down ; Nejene, nice, dainty; from Hnaegsc, soft: Nujno, needful; though indeed the original form of these words was Naeg, Hnaegen, Nog, and Nogd; all from Nag, bruise, drive down, drive, push, compel. Examples of c changed into Ch are equally common; as Noche, for Noct or Noc, night; Chistota, cleanliness, from Ceost, clear, clean; in Latin Castus, and in Teutonic Ceost, and Ceosc or cusc; all from Ceos: Tucha, a cloud, from Tuc, thick, dark; Chaste, for Ceost, a division, share; Criochoke, a gill, a small jar; from Croc, an earthen jar: Chto, for Ke-to, that, which or what; Cheteire, for Ceatere, four. In verbs and adjectives ending in K or c hard, the change into Ch is pretty frequent; as Gorache, for Goraike, warm, hot; Toloche, to pound, beat; in Scotish Tulsh or Dulsh, from Tolc or Dolc: Meichate, in Latin Mugire, from Muc, bellow; Velikii, great; Velichina, for Veliki-ina, largeness: Colocole, for Clocole, a thing rung, a bell; whence Colocolchike, for Colocolikike, belonging to a bell, a bell-flower.

The Teutonic H is often expressed in Slavic, as in Greek, Latin, and Sanscrit, by K; as Koja, for Haut or Hod, hide, skin, cover; Koleno, for HliNo, a bend, a joint, a knee; Ko, what, for Hwo; Kazate, to order, from Haits or Haet, an order, a call; for Haits and Kaz are the same: Konetse, for Hinods or Hinds, the hinder part, end; Khuca, a heap, for Huca. But when H is not reduced to K, it is generally represented by Slavic G hard, which is sounded as G or H, according to particular custom. The Russians write Iegova for Jehova, and pronounce Yehova.

CHAPTER IV.

History of the Celtic and Cymraig, or of the Earse and Welsh Languages.

The first inhabitants of western Europe seem to have been the Celtae. They received or assumed that name from their residing in forests. Their ancient fame and military expeditions were known in history long before their language was committed to writing. The title of Cymro, borne by the present Welsh, is not very ancient; nor was it given to their ancestors in Gaul or Britain, in the time of Caesar. All the tribes of Gaulish origin were termed by the Greeks and Romans Celtae or Galli; and it may be clearly shown, from British and Gaulic topography, and from the Celtic proper names and words, preserved in Roman writings; that the Celtic population of Gaul and Britain belonged to that division of the race, of which the posterity speaks the Cymraig dialect.

The inhabitants of the west of Scotland, at the beginning of the sixth century, were an Irish colony, which at that time had dispossessed the Britons of a great part of the isles and coast. They brought with them from Ireland the name of Scuite, or Scots; and the dialect and manners of that island. In the year 836, Kenneth, their king, ascended the throne of the Picts or Caledonian Britons, in right of his mother; and the Irish became the language of the whole country, beyond the Forth and Clyde. Irish colonies also had settled in Galloway. The Welsh or British kingdom of Strath-clyde, or Drumbriton, was overpowered by the Scots and Saxons; but the people in that district retained their language, and were called Walenses, as late as A.D. 1116.

Ireland was undoubtedly peopled chiefly from Britain. Some Celtic tribes may have arrived from Spain; but as the ancient Spanish is not before me, I cannot determine the truth or falsehood of the Irish ancient history. That country has enjoyed the use of writing since the introduction of Christianity, which took place very early. The Irish written monuments, therefore, are numerous; and the dialect of these is far more original and authentic than the vernacular Scotish or Irish Celtic. The Scotish dialect must be viewed as a distinct, but, at the same time, a modern variety of the Irish, which has been preserved since the year 503 in the mountains of Drum-albin, not so much by writing, as by the purity of speech, so highly esteemed among the northern clans.

The Irish and Scotish Celtic are one language; the Welsh, Cornish, and Armorican, are another. Both are of the same order, but they differ so widely in all those respects which make the dialect of one country understood in another; that their affinity, like that of the Greek and Teutonic, can be discerned only by philologists and scholars. 

The Welsh has not been preserved with that care, or rather by that fortune, which has attended the Irish. The manuscripts of Ireland, many of which are very ancient, have not been published. Extracts have been printed from those of Wales; and if this circumstance could have secured the Cymraig dialect, it would at present be better known than the Irish; but, owing to the more extensive use of the Irish as a modern language, the care of the writers of glossaries, and the additional light obtained from the Scotish Celtic; the Irish is much more accessible to a scholar than the Welsh. The modern dialect of Wales may be easily attained; but the ancient Welsh was in many instances obscure to Davies, whose dictionary was published in 1621. The Celtic and Cymraig, though probably little corrupted by ancient revolutions, have both undergone those changes which affect the purest dialects. Excepting the terms which it has borrowed, in considerable numbers, from the Latin and English; the Celtic possesses an unrivalled and striking originality in its words, a resemblance to the oldest varieties of language, and internal evidence that it to prevail in many dialects, and particularly in Slavic. K or c hard falls into Tch, sounded as Ch in church. These corruptions are only not universal in Slavic and Sanscrit. Instances abound in Slavic; as Jelche, for Gealc, yellow gall or bile: Jite, for Gite or Cwite, to live J Muja, for maeo Ga, a man; Jenstchina, a woman, for Genitsina: the radical is Ginicsa or Cwino, which last is in Visigothic a woman: the Greek Gunai or Gunaic, and the Teutonic Cwino, are the same word.—Je or Ge, also, already; in Teutonic Ge, Geo, Ge-eac; applied to time added or past, to time just past, and to all additions or continuations: Eje or Ioje, a hedgehog, in Teutonic called Egel, Igel or Igla; from Ag or Eg, sharp or prickly: Dolg, debt, duty, in Visigothic Dulg; Doljno, for Dolgino, dutifully: Roje, rye, for Rog, So called from its roughness: Rja, rustiness, for Raga, redness or rust: Krug, a ring, a circle; O-crujate, to encircle: derjate, to hold firmly, from Drag or Thrag, press: Dojde, rain, from Deagd, wetness, dewiness, wet: Eje, for Aeg or Aec, each; as in Eje-godno, annually, or each-yearly: Mojno, possible, from Mag or Mog, have power, may, might: Sluga, an attendant or servant; Slujate, to serve or attend: Mnogo, in Teutonic Manag or MaeNig, many; U-mnojate, to increase: Begate, to move; Iz-bejimoe, that which is avoidable, or may be moved from. In some examples j is produced